Pozostałości lasu sprzed około 3 tysięcy lat zobaczyć można przy plaży położonej między Czołpinem i Rowami, zatem na obszarze doskonale kojarzonego Słowińskiego Parku Narodowego.
Pnie drzew mniej lub bardziej wyraźnie wystają z plażowego piachu, ich ekspozycja jest sezonowa i zależy od intensywności sztormowej pogody. Pozostałości lasu są więc lepiej widoczne w okresie zimowo-wiosennych sztormów, potem nikną pod skumulowanymi warstwami piasku.
Pozostałości prehistorycznego lasu – mniej znana atrakcja Słowińskiego Parku Narodowego
Wspomniane pnie przypominają o dawnej puszczy dębowo-bukowej oraz nieco innym przebiegu linii brzegowej. Las został trzy tysiące lat temu zniszczony pożarem lub według mniej prawdopodobnej wersji lokalnym naporem osadniczym.
Od kilkunastu tysięcy lat poziom Bałtyku stale się podnosi, zatem zniszczone resztki zostały zagarnięte przez morze i następnie doskonale zakonserwowane przez połączenie piasku i słonej wody. Wspomniany przybór wód Bałtyku związany jest z powolnym unoszeniem się Skandynawii i nie nic wspólnego z bieżącą działalnością człowieka.
Do pozostałości prehistorycznego lasu można dotrzeć z parkingu w Czołpinie, wtedy po przejściu przez wyjątkowo malowniczą i przy tym mniej znaną Wydmę Czołpińską należy zejść na plażę i kierować się w kierunku zachodnim w lewo, taką trasę warto ułożyć w sporą (ok. 22 km długości) pętlę obfitującą w ładne widoki i cenne walory przyrodnicze.
Zaproponowaną trasą można objąć latarnię morską w Czołpinie, wspomnianą wydmę oraz malownicze jeziora Dołgie Małe i Dołgie Wielkie.
Resztki prehistorycznego lasu znajdują się na tak zwanej Mierzei Gardnieńskiej, która jest chyba najrzadziej odwiedzaną częścią Słowińskiego Parku Narodowego. Główny impet turystycznej aktywności kieruje się w okolice Łeby i morskiego wybrzeża w pobliżu Wydmy Łąckiej.
