Ten pomnik to w rzeczywistości nagrobek rodziny Klawitterów, ciekawie wyeksponowany w pobliżu kościoła Bożego Ciała. Wcześniej w tym miejscu przez wiele stuleci funkcjonował cmentarz; nekropolia została w 1956 roku zamknięta i następnie bezceremonialnie zlikwidowana. Przetrwał tylko nagrobek Klawitterów, mówi się o inicjatywie prof. Jerzego Stankiewicza, który flaszką wódki miał przekonać prowadzących prace robotników do „przeoczenia” cennej pamiątki.
Stoczniowa familia Klawitterów
Kilka zdań o Klawitterach, miasto zawdzięcza tej rodzinie powstanie nowocześnie pojmowanej branży stoczniowej. W roli pioniera wystąpił Johann Wilhelm Klawitter – na Brabanku w 1827 roku założył stocznię, której działania oparł na najnowocześniejszych wówczas rozwiązaniach produkcyjnych, w działaniu zakładu odrzucono m.in. przestarzałe ograniczenia cechowe.
Krokiem milowym w stoczniowej działalności było rozpoczęcie budowy stalowych statków z napędem parowym. Kolejnym właścicielem był syn Julius Wilhelm Klawitter, dzieje tej niezwykłej rodziny zamknął wnuk Carl William.
Stocznia Klawitterów ostatecznie zbankrutowała w 1931 roku, zakład nie sprostał powojennym zawirowaniom i przede wszystkim utracie chłonnego rynku rosyjskiego.
Obok nagrobka zobaczyć można nieduży kamień z wyrytym imieniem i nazwiskiem: Justus Klawitter (1894-1979).
W pobliżu samotnego nagrobka znajduje się pomnikowy Cmentarz Nieistniejących Cmentarzy, który został odsłonięty w 2002 roku jako upamiętnienie nekropolii gdańskich zniszczonych po II wojnie światowej. Do wspomnianego cmentarza przylega kościół Bożego Ciała, z autentycznym wyposażeniem stanowi jedną z najciekawszych świątyń w nadmotławskim mieście.
