Obiekt o kluczowym znaczeniu, położony u zbiegu zachodniego i południowego ciągu gdańskich fortyfikacji. Bastion zbudowano w latach 1603-1607 według założeń tzw. szkoły nowowłoskiej, prace przeprowadzono według koncepcji Antona van Obberghena, wybitnego budowniczego miejskiego.
Nazwa nawiązuje do funkcjonującego wówczas w pobliżu szpitala św. Gertrudy. Ze względu na kluczowe usytuowanie obiektu, bastion podwyższono poprzez usypanie tzw. nadszańca. W górne partie zygzakowatymi chodnikami mozolnie wtaczano armaty. Tu i ówdzie widać kłęby głogu, kolczasta roślinność nie pojawiła się tu przypadkowo. To pozostałość po obronnych żywopłotach, które miały wrogim żołnierzom utrudniać dostęp do artyleryjskich stanowisk.
Bastion obejmuje wstęga starej fosy, świetnie podkreśla rozmach i złożoność dawnej myśli obronnej. Pod potężną fortyfikacją znajdują się kazamaty, do ich wnętrza prowadzi brama widoczna od strony Placu Wałowego. Przez wiele lat funkcjonowało też dzikie wejście, zostało niedawno zamurowane. I dobrze, bo w podziemiach zadomowiły się nietoperze, a z dzikiego wejścia zbyt często korzystali amatorzy podejrzanie tanich trunków.
Fortyfikacyjny zabytek jest też miejscem o kapitalnych walorach widokowych, ze szczytu podziwiać można panoramę południowej części Gdańska, dobrze też widać obszary Biskupiej Górki.
