Manierystyczny budynek jest jednym z nielicznych zachowanych świeckich zabytków Starego Miasta. Obiekt powstał w latach 1599-1602 według projektu mistrza Antoniego van Obberghena i służył luterańskim duchownym z pobliskiego kościoła św. Katarzyny.
Ledwie widoczna inskrypcja na gdańskim Domu Kaznodziejów
Podzielona na trzy części fasada daje wrażenie trzech niezależnych kamieniczek, podobną koncepcję niderlandzki architekt nieco później zastosował przy budowie Wielkiej Zbrojowni.
W aranżacji każdej „kamienicy” osobne przedproże z kutymi balustradami, portal, na szczytach wiatrowskazy. W górnej części łatwa do przeoczenia ciekawostka, to wyryty w tynku niemiecki napis:
DIE AVF DEN HERRN HARREN KRIEGEN NEVE KRAFT DASS SIE AVFFAHREN MIT FLVEGELN WIE ADLER.
To starotestamentowy cytat (Iz 40 31), w rymowanym tłumaczeniu oznaczający: „Kto ufa Bogu, tak mocno się czuje, że niby orzeł, w powietrze wzlatuje”. Widoczny jest tylko niewyraźny zarys złoconych niegdyś liter.
Budynek w niezłym stanie przetrwał zawieruchę końca II wojny światowej, aczkolwiek z zamurowanymi oknami długo czekał na prace renowacyjne, zostały przeprowadzone w 1970 roku.
Siedziba Wojewódzkiej Przychodni Endokrynologicznej
Przez wiele lat w zabytku działała Wojewódzka Przychodnia Endokrynologiczna, od 2003 roku budynek nie był wykorzystywany. Kilka lat później obiekt przyznano ojcom karmelitom z pobliskiego kościoła św. Katarzyny. Zakonnicy zapowiadali remont i organizację Centrum Domu Kaznodziejów z salami wystawowymi i aktywną działalnością edukacyjno-duszpasterską, z tych planów nic jednak nie wyszło.
Decyzją wojewody pomorskiego z listopada 2018 roku opustoszały zabytek został przekazany na rzecz Caritasu Archidiecezji Gdańskiej. Zapowiadana jest organizacja sal jadalnych do serwowania ciepłych posiłków dla gdańskich seniorów oraz osób potrzebujących wsparcia, a także przestrzeń do rekreacji, wypoczynku i rehabilitacji.
